Temat tygodnia: Wiosna na wsi
1. Oglądanie zdjęć, obrazków zwierząt z wiejskiego podwórka.
Dziecko nazywa zwierzęta przedstawione na zdjęciach, obrazkach, dzieli ich nazwy na sylaby, a wybranych – na głoski. Rozmawiamy na temat charakterystycznych cech zwierząt.
2. Zapoznanie z przysłowiami, które dotyczą zwierząt hodowanych na wsi.
• Gdyby kózka nie skakała, toby nóżki nie złamała.
• Zapomniał wół, jak cielęciem był.
• Koń ma cztery nogi i tak się potyka.
• Pasuje jak wół do karety.
• Nie kupuj kota w worku.
• Przyczepić się jak rzep do psiego ogona.
Próby wyjaśnienia znaczenia przysłów.
3. Ćwiczenia gimnastyczne.
• Ćwiczenia głowy i szyi – Koń kiwa głową. Dziecko w siadzie skrzyżnym, z rękami ułożonymi na kolanach, wykonują skłony głową w przód i w tył z wydłużeniem szyi i lekkim przyciąganiem brody.
• Ćwiczenia zręczności – Koń na biegunach. Dziecko w siadzie skrzyżnym, chwytają za stopy od zewnętrznej strony, wyginają plecy jak bieguny konia – lekko huśtają się w tył, na plecy, i w przód, do siadu.
• Ćwiczenia równowagi – Koń grzebie nogą. Dziecko maszerują z wysokim unoszeniem kolan. Na hasło Konie zatrzymują się, rżą i grzebią nogą – lekko uderzają o podłogę palcami lewej i prawej stopy, na zmianę.
4. Analiza i synteza słuchowa słowa farby
• Dzielenie słowa farby na sylaby, na głoski. − Co słyszycie na początku słowa farby?
• Podawanie przykładów słów rozpoczynających się głoską f (fajka, flaga, foka…), mających ją w środku (agrafka, delfin, perfumy…) oraz na końcu (elf, kilof, traf…).
• Wypowiadanie głoski f długo: fffyyyy…
• Wypowiadanie głoski f krótko: f, f, f, f, f… − Co możecie powiedzieć o tej głosce? (Jest to spółgłoska).
• Podawanie przykładów imion rozpoczynających się głoską f (Franek, Filip, Felicja, Florentyna…).
5. Słuchanie opowiadania S. Karaszewskiego „Awantura na wiejskim podwórku”.
Wczesnym rankiem konie wybiegły ze stajni i pogalopowały na łąkę. Zaraz po koniach krowy, nie spiesząc się (po porannym dojeniu), wyszły z obory i pomaszerowały na pastwisko. W chlewiku chrumkały świnki, zajadając ze smakiem paszę z koryta. Gdy konie i krowy pasły się na łące, gospodyni otworzyła drzwi kurnika i na podwórko wysypał się drób. Pierwszy – kogut; stąpał, dumnie unosząc głowę. Za nim szły kury i biegły kurczęta. Potem gąsior, a za nim szły gęsiego gęsi i gąsięta, a na samym końcu, kołysząc się w kaczym chodzie, wędrował kaczor z kaczkami i kaczętami. Kury jak zwykle zaczęły grzebać w piasku w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Kaczki taplały się w błotnistej kałuży, czego nie robiły nigdy kury, bo kury nie lubią wody. Wiadomo – zmokła kura nie wygląda zbyt ciekawie. Białe kaczki w błocie zrobiły się szare i podążały do sadzawki za domem, gdzie pływały już gęsi. Odważny gąsior machał skrzydłami i zasyczał na Burka, który chłeptał mulistą wodę z sadzawki. Burek zaszczekał na gąsiora, niegroźny, bo uwiązany na sznurku do budy. Sznurek Burka był długi, wystrzępiony, zasupłany i powiązany w wielu miejscach. Niegdyś był bardzo mocny, ale od słońca, deszczu, a przede wszystkim psich zębów i pazurów wyraźnie osłabł i czasami się urywał. Dzień był piękny, słoneczny, ale coś nieokreślonego wisiało w powietrzu. Jakiś niepokój, poczucie zagrożenia. Pierwsze rozgdakały się kury, które miały coś do kaczek. – Jak można taplać się w błocie! Kaczki to straszne brudasy! Moje kurczaczki skaczą wdzięcznie, a kaczki mają krótkie nóżki (jak zwykle u kaczuszki) i kaczy chód! Idą, kołysząc się na boki, i ciągle chlapią się w wodzie! Chodźcie, moje kurczątka, nawet nie próbujcie się bawić z tymi brudaskami! A na to kaczki: – Kwa, kwa, myślałby kto! Kury boją się wody, bo nie ma bardziej żałosnego stworzenia od zmokłej kury! A gdyby przyszła wielka ulewa i zalała podwórko? Wszystkie kurczątka by się potopiły! A moje kaczęta tylko by się śmiały, bo one od małego uczą się pływać! Tak, tak, kwa, kwak! – zakwakała kaczka i odwróciła się ogonem do kur, okazując im swoje lekceważenie! – Gę, gę, pływanie to najważniejsza rzecz pod słońcem! – zagęgała gęś i żeby okazać swoją wyższość, zanurkowała w stawie, a za nią gąsięta. – Moje małe pływają pod wodą jak rybki, a jak zechcę, nauczę je latać! Chodzą za mną gęsiego, jak po sznurku. – Kwa, kwa, racja, racja, moje kaczęta też chodzą i pływają za mną, jedno za drugim! Nie oddalają się od siebie, nie rozbiegają się! A te kurczaki chodzą gdzie chcą, grzebią w ziemi, wzniecając tumany kurzu, wszystkie kury bez przerwy kurzą i chodzą okropnie zakurzone! Boją się czystej wody jak diabeł wody święconej! I pewnie od kurzu dostają kurzej ślepoty! – A – kwak!! – kichnęła kaczka. – To od kurzu! – Raczej od zimnej wody i błota! – przygdakała jej kura. – Kwa, kwa, kąpiele błotne są bardzo zdrowe! – Ko, ko, chyba tylko dla brudasów! – Kwa, kwa. Błoto dobrze robi na pierze!
– Ko, ko, zwłaszcza gdy się pierza nie pierze! – A każda kura się kurzy! – Ko, ko, jeszcze zobaczycie, jak będą z was drzeć pierze! Ko, ko, skubane gęsi, skubane kaczki, będą z was darli białe kłaczki, białe piórka, białe puchy gospodarzom na poduchy, dla chłopaka i dziewczyny ciepłe jaśki i pierzyny, na kurtki puchowe zimowe! – Gę, gę, kwa, kwa, z braku wołu kury skubią do rosołu! Kury trochę się stropiły. Co też gęsi i kaczki miały na myśli? Kłótnia kur, gęsi i kaczek mogłaby trwać w nieskończoność, gdyby nie pojawił się intruz. Nad podwórkiem zawirował cień. Ptaki rozbiegły się na wszystkie strony, gęsi zanurkowały w wodzie, kaczki chlapnęły w błoto, a kury mogłyby po strusiemu schować głowy w piasek, ale w ptasim móżdżku miały na tyle rozumu, że wybrały inną kryjówkę. Czym prędzej wparowały do budy Burka, z którym wcześniej miały na pieńku, bo wyjadały mu żarcie z miski. Burek szczeknął i chciał pogonić kury, gdy wtem dostrzegł krążącego jastrzębia. – Hau, hau! – szczeknął. – Wróg, wróg, precz, precz! Kury w budzie były bezpieczne, ale kaczki i gęsi nie mogły w nieskończoność pływać pod wodą. Ledwie któreś z kacząt lub gąsiąt wynurzało głowę, a zaraz drapieżny jastrząb szybował w jego stronę z wyciągniętym dziobem i szponami. – Hau, hau! Precz, precz! – rozpędził się i skoczył. Sznurek naprężył się, puściło kilka nadwątlonych włókien, ale sznurek wytrzymał i Burek wylądował na plecach. Skoczył drugi raz – kolejne włókna się zerwały, ale sznurek nie puszczał. Cofnął się pod budę, rozpędził się, nadwyrężony sznurek pękł a Burek wystrzelił jak z procy prosto w jastrzębia, który właśnie chwytał przerażone kaczątko w swoje szpony. – Wara, wara, wara, wara! – wrzasnął Burek na jastrzębia, który musiał obejść się smakiem. Odleciał, utraciwszy kilka piór. – A co tu się dzieje? Burek, do budy! – krzyknął gospodarz, który właśnie wrócił z pola do domu na obiad i zaparkował traktor na podwórku. Widząc rozgdakany, rozkwakany i rozgęgany drób, uznał Burka za sprawcę awantury i chciał mu dać burę. Nagle jego wzrok padł na walające się jastrzębie pióra wyrwane z ogona drapieżnego ptaka. – Brawo, Burek, dzielny, dobry pies! Uratowałeś drób! Przyniósł michę pełną psich smakołyków i odgonił kury, które bardzo lubiły zaglądać do psiej miski. – Jak ja nie lubię tych ptaszydeł! – burknął Burek. Wlazł do budy, wyciągnął się, położył głowę na przednich łapach i zasnął.
Rozmowa na temat opowiadania. − Co działo się rano na wiejskim podwórku?
− O co kłóciły się kaczki z kurami?
− Za kim były gęsi?
− Kto zaatakował drób?
− Co zrobił pies Burek?
6. Ćwiczenia ortofoniczne.
Dziecko naśladują głosy kur, kaczek, gęsi. Zabawa w zgadywanie „ Kto tak robi? Dziecko naśladują wybrane zwierzęta.
7. Zabawa Naśladujemy różne sposoby chodzenia.
Dziecko za rodzicem naśladują różne sposoby chodzenia.
• Chód piano – stawia na podłodze stopy miękko od palców, bez akcentowania.
• Chód forte – stawia stopy energicznie, całą płaszczyzną na podłodze.
• Chód tyłem – przenosi ciężar ciała wraz z krokami do tyłu (głowa zwrócone w bok, kontroluje wzrokiem kierunek ruchu).
• Chód bokiem – odwraca stopy i kolana nogi wykonującej krok w kierunku ruchu.
• Chód ze wspięciem na palce – zwracanie uwagi na zachowanie równowagi.
• Chód na piętach.
• Chód w przysiadzie – wykonanie ruchu sprężynujące kolanami i stawami biodrowymi.
• Chód kaczy – idzie powoli, kręcąc biodrami
8. Omawianie wyglądu kaczki.
− Czy kaczka jest ptakiem? Wymień jej cechy ptasie.
− Czy kaczki z wiejskiego podwórka fruwają?
− Jak nazywamy ptaki, które nie fruwają?
9. Praca plastyczna – Zwierzę z podwórka wiejskiego
– Poproście rodziców o wycięcie sylwety zwierzęcia z podwórka wiejskiego i ozdóbcie go według waszego pomysłu /może to być plastelina, bibuła, papier kolorowy, kredki, pisaki albo co tylko przyjdzie Wam do głowy/.
10. Słuchanie piosenki Na wiejskim podwórku (sł. i muz. J. Kucharczyk)
Rozmowa na temat piosenki.
− Jak jest zbudowana piosenka?
− Co dzieje się na podwórku już od świtu?
− Jakie zwierzęta robią ten hałas?
− Jakie głosy wydają zwierzęta?
− Kiedy na podwórku jest trochę ciszej?
Nauka I zwrotki i refrenu piosenki fragmentami, metodą ze słuchu.
POWODZENIA !!!