Niby tacy sami, a jednak inni
1. Rozmowa na temat obchodów Międzynarodowego Dnia Dziecka.
Dziecko wycina z czasopism i katalogów kolorowe ilustracje przedstawiające dzieci różnych narodowości, w różnych sytuacjach. Prowadzi swobodną rozmowę na temat obrazków. Określa wygląd dzieci i ich emocje. Zastanawiają się, dlaczego dzieci bywają smutne i wesołe.
Rodzic pyta dziecko:
- Jak obchodzi się Dzień Dziecka w Polsce?
- Kogo i czym się obdarowuje w dniu tego święta?
2. Słuchanie piosenki Dzieci świata.
I. Czarnoskóry Jonny
z naszym polskim Mirkiem
zamek z klocków Lego
zrobią już za chwilkę.
Czarnoskóry Jonny
z naszym polskim Mirkiem
zamek chcą zbudować dziś.
Ref.: Bo na całym świecie
dzieci jednakowe,
do wspólnej zabawy zawsze są gotowe.
Bo na całym świecie
dzieci bawią się,
każdy dobrze o tym wie.
II. Przybiegł mały Tao
i w czymś im doradza,
kolor skóry dzieciom
w niczym nie przeszkadza.
Przybiegł mały Tao
i w czymś im doradza,
kolor nie przeszkadza im.
Ref.: Bo na całym świecie…
III. Bawią się wesoło,
klocki układają,
wszystkie na swych buziach
uśmiech szczery mają.
Bawią się wesoło,
klocki układają,
uśmiechają szczerze się.
Ref.: Bo na całym świecie…
Rozmowa na temat tekstu piosenki.
- O czym opowiada nasza piosenka?
- Jak wyglądają dzieci żyjące w innych częściach świata?
- Co wspólnego ze sobą mają dzieci na całym świecie?
3. Zabawa ruchowa Na cztery i na dwa.
Dziecko staje na dywanie. Przy dźwiękach bębenka maszeruje po obwodzie koła, licząc do czterech.vNa dwa – dziecko klaszcze w dłonie, na cztery – tupie nogą.
4. Inni, a tacy sami – słuchanie opowiadania Agaty Widzowskiej Język migowy.
Od samego rana Ada przygotowywała się na spotkanie z nową koleżanką, Kasią. Okazało się, że tata Kasi jest bardzo zdolnym architektem i będzie pracował w tym samym biurze co tata Ady i Olka. Obie rodziny umówiły się w małej kawiarence w galerii, tuż obok bawialni dla dzieci. Ada bardzo lubiła poznawać nowe osoby i rozmawiać z nimi o tym, w co lubią się bawić. Tym razem Ada była szczególnie przejęta spotkaniem, bo dowiedziała się od rodziców, że Kasia nie słyszy.
– Na żadne ucho? – dopytywała się Ada. – Ani troszeczkę?
– Ani troszeczkę.
– To jak my się będziemy bawić?
– Jestem pewna, że znajdziecie na to sposób – uśmiechnęła się mama.
Ada próbowała zatykać sobie uszy i prosiła Olka, żeby coś do niej mówił.
– Mam fajną siostrę – powiedział Olek.
– Co mówisz? – spytała Ada.
– Moja siostra jest najlepszą siostrą na świecie!
– Ecie-pecie? Nic nie rozumiem… Tej Kasi musi być bardzo trudno – stwierdziła Ada.
W galerii panował gwar. Z głośników płynęła muzyka, w bawialni słychać było piski i śmiech rozbawionych dzieci. Obie rodziny przywitały się słowami „dzień dobry” i podały sobie ręce. Ada stanęła naprzeciwko Kasi i nie wiedziała, czy ma coś powiedzieć, czy nie. Przecież Kasia i tak nie usłyszy. Jednak dziewczynka uśmiechnęła się i rękami zrobiła przyjazny gest. Ada zrozumiała, że to jest powitanie, i odpowiedziała takim samym gestem. Potem Kasia wskazała bawialnię i dziewczynki pobiegły razem na zjeżdżalnię. Po chwili radośnie nurkowały w basenie z kolorowymi piłeczkami. Kasia układała z rąk różne znaki, a Ada próbowała odgadnąć ich znaczenie. Gdy chciała zająć się rysowaniem i kolorowaniem, Ada od razu zrozumiała, o co chodzi. Wspólnie narysowały słonia z wielkimi uszami, a na tych uszach namalowały wszystko, co symbolizuje dźwięki: ptaki, trąbkę, gitarę, śpiewającą panią, a nawet samolot odrzutowy. Potem bawiły się w teatrzyk dłoni i okazało się, że palcami można pokazać wiele rzeczy. Czasami Ada się myliła i nie potrafiła czegoś zrozumieć, ale to było bardzo zabawne. Jak wiele można powiedzieć, nie używając słów!
Wieczorem Ada wciąż rozmyślała o Kasi i o tym, jak wspaniale się z nią bawiła. Tata powiedział córeczce, że osoby niesłyszące porozumiewają się językiem migowym.
– Czy ja też mogę się nauczyć tego języka? – zapytała Ada.
– Oczywiście. A teraz zgadnij, co chcę ci przekazać – tata przytulił Adę i pocałował ją w czoło.
– Dobranoc i kocham cię! – zawołała Ada i odpowiedziała tym samym gestem. – Zrozumiałeś, tatusiu?
Rozmowa kierowana na podstawie opowiadania i ilustracji w książce.
- Jak nazywa się język, którym porozumiewa się Kasia?
- Jakbyś się czuł, gdybyś nie słyszał tego, co ktoś mówi?
- Spróbuj, jak Ada, zatkać uszy i sprawdzić, czy rozumiesz, co mówi rodzic.
Rodzic kontynuuje rozmowę. Wyjaśnia dziecku znaczenie pojęcia tolerancja. Tolerancja to poszanowanie odmienności innych, ich wyglądu, sposobu komunikowania się, wiary, kultury itd.
5. Letnie zabawy z wodą i piaskiem – zajęcia badawcze.
Rodzic zaprasza dziecko do wybrania się w wyobraźni w pewne miejsce. Dziecko kładzie się na dywanie, zamyka oczy. Wsłuchuje się w dobiegające dźwięki. Rodzic włącza nagranie szumu morskich fal. Potem pyta dziecko, w jakim miejscu można usłyszeć szum morskich fal. Wspomina o zbliżających się wakacjach, pobycie nad morzem i zabawach z piaskiem i wodą. Prosi dziecko o wymienienie ulubionych zabaw z piaskiem i wodą. Zabawy badawcze z wodą i piaskiem.
Dziecko:
- puszcza papierowe łódeczki w misce z wodą i dmucha na nie,
- lekko uderza dłonią o powierzchnię wody,
- dmucha w wodę przez słomki,
- na tacace z piaskiem rysuje palcem różnego rodzaju kreski i fale, stawiają kropki. Porusza tacą, wyrównuje powierzchnię piasku i rysuje ponownie.
6. Prawdziwy przyjaciel – rozmowa inspirowana wierszem Jadwigi Koczanowskiej Przyjaciel.
Nie musisz mieć przyjaciół stu,
nie musisz mieć dziesięciu,
wystarczy, byś jednego miał,
a to już wielkie szczęście.
Przyjaciel to jest taki ktoś,
kto zawsze cię zrozumie,
gdy dobrze jest – to cieszy się,
gdy źle – pocieszyć umie.
Przyjaciel to jest taki ktoś,
kto nigdy nie zawiedzie,
a poznasz go, bo z tobą jest,
gdy coś się nie powiedzie.
Rozmowa kierowana na podstawie wiersza.
- Ilu przyjaciół wystarczy mieć?
- Kogo możemy nazwać przyjacielem?
- Po czym można poznać przyjaciela?
7. Zabawa ruchowa w formie opowieści ruchowej Podróż do Krainy uprzejmości.
Rodzic zaprasza dziecko do Krainy uprzejmości. Dziecko wędruje, wysoko podnosząc kolana, przedziera się przez krzaki, przeskakuje przez przeszkody, idzie na palcach, przechodzi na czworakach przez tunel itp. Po dotarciu na miejsce Rodzic – królowa Krainy uprzejmości wita dziecko. Kłania się, mówi dzień dobry i przedstawia się. Dziecko jej się odkłania. Królowa mówi, że dotarło do Krainy uprzejmości. Królowa opowiada o różnych sytuacjach społecznych, np. dziecko dostaje od mamy lizaka, podaje książkę koledze. Zgodnie z panującymi tu zasadami dziecko musi wiedzieć, jakich słów użyć w konkretnej sytuacji. Królowa pokazuje i odczytuje zapisane na kolorowych kartkach wyrazy proszę, dziękuję, przepraszam. Następnie głośno, z pomocą rodzica odczytuje je dziecko.
8. Wypowiadanie się na temat: Co to znaczy być dobrym kolegą i przyjacielem?
Dziecko wypowiada się na temat: Co to znaczy być dobrym kolegą i przyjacielem. Rodzic– Królowa Krainy uprzejmości – utrwala zasady i normy zachowania obowiązujące w grupie. Podsumowuje stwierdzeniem, że aby wspólne zabawy się udały, wszyscy muszą odnosić się do siebie życzliwie.
9. Skąd jesteśmy i ile mamy lat? – zajęcie matematyczne.
Nagrane wypowiedzi w języku polskim, japońskim, francuskim i hiszpańskim. Rodzica odtwarza nagrania. Dziecko odgaduje, czy wypowiadały się dzieci, czy dorośli. Rodzic zaprasza dziecko do zapoznania się z dziećmi, które przed chwilą się wypowiadały. (Karta pracy)
Dziecko:
- ogląda obrazki i mówią o tym, co na nich widzi,
- mówi, w co ubrane są dzieci z różnych krajów,
- Liczy palce, które pokazują dzieci,
- mówi, ile lat mają: Ada, Paloma, Diego i Kazuo,
Rodzic kontynuuje rozmowę na temat obrazków. Pyta dziecko:
- Jakie są dzieci na całym świecie?
- Co to znaczy, że dzieci na całym świecie są takie same?
- Co najbardziej dzieci lubią robić?
Rodzic opowiada o krajach, z których pochodzą dzieci przedstawione na obrazkach. Przekazuje ciekawostki na temat kultury tych narodów. Jeszcze raz odtwarza nagrania i wskazuje dzieciom wypowiedzi Polaka, Japończyka, Francuza, Hiszpana.
10. Zestaw ćwiczeń ruchowych nr 19.
Wszystkie ćwiczenia są wykonywane indywidualnie. Dziecko maszeruje początkowo po obwodzie koła, w rytmie wygrywanym przez rodzica na tamburynie.
- Zabawa orientacyjno-porządkowa Do domu.
Dziecko układa z szarfy i formuje na podłodze koło (dom), a następnie siada w jego środku skrzyżnie. Rodzic przypomina o przyjmowaniu prawidłowej postawy (proste plecy). Kiedy rodzic gra na tamburynie, dziecko spaceruje, a na przerwę w grze – wraca do swojego domku. - Ćwiczenie dużych grup mięśniowych – Przebieramy się.
Szarfa leży na podłodze – to ubranie. Dziecko staje w jego środku. Następnie, chwytając oburącz, przeciąga szarfę przez całe ciało od dołu do góry. Ćwiczenie można kilkukrotnie powtórzyć. - Ćwiczenie mięśni grzbietu – Podnieś patyk.
Dziecko leży na brzuchu, a szarfa – patyki – przed nim. Następnie dziecko chwyta szarfę za jej końce i lekko unosi ręce, bez zginania w łokciach. Aby utrudnić zadanie, dziecko może jednocześnie wykonywać ruchy rękami na boki. - Zabawa ruchowa z elementem skoku – Skok.
Szarfa leży na podłodze. Rodzic gra rytmicznie na tamburynie, dziecko maszeruje. Na hasło Skok!, dziecko wskakuje do środka szarfy i radośnie skacze (nie przekraczając linii).
11. Rozmowa inspirowana wierszem Agaty Widzowskiej Dzieci na Ziemi.
Słuchanie wiersza Agaty Widzowskiej Dzieci na Ziemi.
Na kuli ziemskiej bawią się dzieci, jednak są dumne ze swej kultury
cieplutkie słonko dla nich wciąż świeci, i choć w dziwacznych mówią językach,
a księżyc mruga oczkiem na niebie pragną się bawić, tańczyć i brykać!
do wszystkich ludzi, również do ciebie. Inka i Zulu, Bubu, Namoko –
Zulu z Afryki chodzi po drzewach, chcą być kochane, śmiać się szeroko,
a Chinka Inka jak ptaszek śpiewa. jeść smakołyki, dbać o zwierzęta,
Eskimos Bubu gra w piłkę z foką, a zamiast wojen mieć tylko święta!
na słoniu jeździ Hindus Namoko. Niech wam się spełnią wszystkie marzenia –
Dzieci się różnią kolorem skóry, tak, robiąc obrót, powiada Ziemia.
Rozmowa kierowana na podstawie wiersza.
- O jakim święcie była mowa?
- Jakie są dzieci na całym świecie?
- Co to znaczy, że dzieci na całym świecie są takie same?
- Co najbardziej lubią robić dzieci?
- Jakie imiona miały dzieci z wiersza?
12. Meksykańskie ponczo – zajęcia plastyczne.
Rodzic pokazuje dziecku kartę pracy. Pyta, czy pamięta, w co ubrany był Diego z Meksyku. Pokazuje dziecku obrazki przedstawiające różnokolorowe poncza. Dziecko wypowiada się na temat obrazków. Rodzic wyjaśnia znaczenie słowa ponczo. Ponczo to rodzaj wierzchniego męskiego okrycia wykonanego z prostokątnego kawałka wełnianej lub bawełnianej tkaniny z otworem na głowę pośrodku. Rodzic zwraca uwagę dziecka na kolory pasków na ponczu i zachęca dziecko do wykonania własnego poncza.